Als klein meisje rende ik op blote voetjes door velden met madeliefjes. Althans zo'n beeld heb ik erbij. Altijd buiten, hutten bouwen, schriftjes vol tekeningen van slakken, spinnen (ik had mijn eigen natuurclubje opgericht met maar 1 lid; ikzelf).
Ik voelde al veel aan van de aarde, de bomen en de beestjes. Dit maakte mij tot een natuurmeisje die de wereld wilde redden.
Nog steeds zit dat kleine meisje in mij. Ik heb voor mijn studies een paar keer een tijdje in het buitenland gewoond, waaronder 6 maanden in India. Zonder de taal goed te spreken werd ik onderdeel van de gemeenschap daar. Ik zag daar hoe men voor elkaar en elkaars kinderen zorgde. Hoe vanzelfsprekend dit was en hoeveel 'rijkdom' dit opleverde.
Na veel reizen, 10 jaar in Haarlem, weer terug in Brabant en 3 kindjes verder, voelt de manier hoe we nu leven (alles voor onszelf, eigen huis en auto, alles zelf moeten regelen) niet meer kloppend.
Ook al wonen we op een heel fijn plekje, het is toch nog vrij 'alleen'.
In tijden van nood, die we gekend hebben, heb ik gevoeld hoe de kracht van mensen om ons heen (inclusief Het Oererf) ons droeg. Ik geloof in samen. Ik geloof ook in eigen plekjes in al dat samen. Ik geloof in delen. Elkaar zien en helpen. Ik heb zin in kampvuurtjes als we er zin in hebben, in samen soep maken en eten. In kinderen die bij elkaar naar binnen stappen om te spelen of een luisterend oor. Ik geloof in Het Oererf.
[Foto: Froukje (6 jaar) met hond Saartje]