Als kind was ik niet graag alleen. Ik hield ervan om te midden van mensen te zijn, of het nu op het voetbalveld was of tijdens groepsprojecten op school. Mijn geluk lag in het gezamenlijk ondernemen van dingen met vrienden, en dat gevoel van 'samen' vind ik nog steeds terug bij Het Oererf.
Vroeger was ik vooral buiten te vinden, hutten bouwend, ravottend in de tuin en spelend met buurtkinderen.
Maar mijn bewustzijn voor de natuur kwam pas later. Mijn inspiratie? Ongetwijfeld mijn oma, die een prachtige bloementuin had. Ze was behoorlijk vooruitstrevend, bezig met composteren toen dat nog niet gangbaar was. Voor een zakcentje hielp ik haar regelmatig in de tuin, en daar leerde ze me onder andere de kunst van het ompoten. Die lessen pas ik nog steeds toe!
Toen ik mijn eerste huis kreeg, moest er absoluut een tuin bij. Die werd uiteindelijk een eerbetoon aan mijn oma’s tuin.
Mijn tuin ziet er nu, twintig jaar later, heel anders uit. Bloembollen plant ik nog steeds, maar nu draait het vooral om biodiversiteit, zelfvoorzienend tuinieren, het maken van insectenhotels en het creëren van plekken voor egels en vogels.
De grootste verandering? Waarschijnlijk het besef van het belang van duurzaamheid, ook in mijn werk. Circulariteit en biobased materialen krijgen steeds meer aandacht. Hiermee zal de balans tussen mens en natuur weer groeien. Hoe meer mensen hieraan bijdragen, hoe groter de kans op succes. Net zoals het gezegde van de Waterpoort: alleen ga je sneller, maar samen kom je verder. Dit bewustzijn is iets wat ik graag wil delen. Het is geen eenmalige keuze voor een vegetarische maaltijd of een tweedehandse bank, maar een levenswijze.
[Foto: Mario als kind in de tuin van zijn oma]